Wydarzenia / Wystawy

Kuba Dąbrowski jest znanym, utalentowanym, interdyscyplinarnym i ciągle młodym fotografem. Jego wystawa monograficzna to przegląd zdjęć pochodzących z różnych okresów i fascynacji, z odmiennych kontekstów i rejestrów, ułożonych - jak tytułowy film - w pewną sekwencję. W roli głównej został obsadzony, jak się wydaje, sam autor. Brak pewności wynika tu z uniwersalnego charakteru opowiadanej historii.

Wystawa-film (obyczajowy) opowiada o dorastaniu, przemianach, marzeniach bliskich i dalekich. Można wręcz uznać go za przedsięwzięcie patriotyczne - jest obrazem tego kraju i ludzi tu żyjących. Główny bohater urodził się i dorastał w Białymstoku. Interesował się muzyką, koszykówką z NBA i amerykańskimi filmami oglądanymi na kasetach wideo. Zdał maturę i wyjechał na studia. Podobnie jak jego rówieśnicy był świadkiem ważnych zmian w kraju. Na jakiś czas wyjechał z Polski, wrócił i założył rodzinę. Historia jakich wiele, typowa dla jego pokolenia. Na zdjęciach rozpoznamy m.in. Białystok, Kraków, Warszawę.

Dąbrowski robi zdjęcia od 14 roku życia. To, czego nie sfotografował sam, reprodukuje z gazet, telewizji, komiksów. Wszystkie zdjęcia, choć wymieszane, nie ułożone chronologicznie ani tematycznie, wydają się układać w sceny czy epizody, opowiadać barwną i dynamiczną, a jednocześnie nostalgiczną historię. Fabuła przeplatana jest odniesieniami do historii już obejrzanych, wydarzeń już przeżytych. Narracja, podążając za skojarzeniami widza, może rozwinąć się w zupełnie nowym, nieprzewidzianym przez autora kierunku.

Film obyczajowy produkcji polskiej to wystawa zdjęć i jednocześnie refleksja, choć snuta w sposób dyskretny, na temat posługiwania się medium fotografii. Oprócz zdjęć zawiera wybór filmów i pokaz slajdów, towarzyszy jej specjalnie dobrany dźwięk. Składają się nań, z jednej strony, przetworzone, zinterpretowane na nowo szlagiery muzyki światowej, z drugiej zaś - oryginalne utwory, które mogą być ulubionymi utworami autora albo po prostu są dobrym tłem, ścieżką dźwiękową tego filmu.