Inspiracje / Wywiad

PROfil

Todd Hido Rocznik ‘68. Urodził się w Kent (Ohio), w USA. Ukończył California College of the Arts and Crafts w Oakland, uczył się także w Rhode Island School of Design, Tufts University oraz School of the Museum of Fine Arts. Jego fotografie znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych i publicznych, w tym w Getty w Los Angeles, Whitney Museum of American Art w Nowym Jorku, Museum of Modern Art w San Francisco. Wydał kilkanaście książek, w tym nagradzaną monografię „Excerpts from Silver Meadows” (2013) oraz nowatorski zestaw pudełek B-side. Wśród tytułów wydanych przez Aperture znalazły się: „Todd Hido on Landscapes”, Interiors, and the Nude (2014), część serii „The Photography Workshop”, a także retrospektywny „Intimate Distance: Twenty-Five Years of Photographs, A Chronological Album” (2016). Jego następna książka „Bright Black World” ukaże się jesienią tego roku.

David Campany pisał o Twojej pracy: „Hido ma ekonomię minimalisty” oraz „Każde zdjęcie jest obfite, ale niewystarczające”. Zastanawiam się, w którym momencie decydujesz, że zrobisz zdjęcie.

Fotografuję, gdy dostrzegam związek z czymś z przeszłości, gdy widzę coś pięknego albo gdy światło pada w dokładnie ten, co trzeba sposób – światło mnie pociąga. Oczywiście bywają także sytuacje kompletnie zaciemnione, lubię też sceny mroczne i zamglone. Przede wszystkim w fotografii jestem jednak zainteresowany właśnie światłem, śledzę je uważnie.

A co z uczuciami, których doświadczasz, kiedy robisz zdjęcie?

To wracanie do przeszłości, jest oczywiście połączone ze wspomnieniami, a zatem pełne różnych uczuć, to nierozerwalna całość.

Samo patrzenie na światło może być czysto wyrachowanym i obliczonym niemal matematycznie procesem, dość zimnym i bez emocji…

Jest ogromna różnica między analizowaniem fotografii a robieniem zdjęć. Kiedy robię zdjęcia, jestem zdecydowanie bardziej matematykiem, muszę je po prostu zrobić, znaleźć i wykonać. Kiedy fotografuję osobę, jeśli coś nie gra, bardzo mnie to irytuje, pracuję ciężko nad rozwiązaniem problemu. Co jest nie tak? Co się nie zgadza? Czy to tło, światło, obiekt? Potem zaczynam szukać tej harmonii, aż do momentu znalezienia idealnej kombinacji.

Patrząc na Twoje zdjęcia, zastanawiam się często, czy to, co widzimy, zostało po prostu zauważone, czy jest tak perfekcyjnie zaplanowane.

To oczywiście zależy od tego, co jest na zdjęciu. Jeśli to miejsce czy pejzaż, to z pewnością coś, co odkryłem. Mój dobry przyjaciel mówi o moich pracach, że przyczyną tego niepokoju, które wywołują, jest fakt, że te miejsca są prawdziwe. Ale jeśli chodzi o zdjęcia ludzi, o postacie, których używam w swojej twórczości, to one mają głównie filmowe elementy. Nie fotografuję ludzi z ukrycia. Ci, z którymi pracuję, są niezwykle ekspresyjni, mają coś do powiedzenia. I kiedy pracuję z ekipą, zadaniem stylistów, fryzjerów i makijażystów jest stworzenie tego filmowego nastroju. I to wszystko jest pewnego rodzaju graniem, oni reagują na mnie, ja na nich, to działa w dwie strony.

Artykuł przeczytacie we październikowym wydaniu Digital Camera Polska!