Jako dyrektor artystyczny Playboy’a wykonywał zakulisowe zdjęcia, które potem wydał w formie albumu. Patrick van Dam opowiedział nam o swoim projekcie
PROfil |
 |
Patrick van Dam
|
Dołączyłem do holenderskiej ekipy Playboy'a jako dyrektor artystyczny po zakończeniu pracy w magazynie dla mężczyzn GQ-style, więc nie miałem pojęcia, na co się piszę. Cały czar prysnął już pierwszego dnia. Nie było czerwonego dywanu, ani szampana: przypominało to bardziej kanapkę z serem i butelkę wody mineralnej. Wkrótce pojawiło się też wokół wiele nagich kobiet.
Jako dyrektor artystyczny, uczestniczyłem w kilku zabawnych i niezręcznych sytuacjach, z których niektóre były nawet bardzo wzruszające.
Wiele z tych dziewczyn po raz pierwszy uczestniczyło w tak dużych sesjach, przez co stojąc przed ekipą obcych ludzi, były zarówno zdenerwowane, jak i niepewne. Nie jest to zbyt komfortowa sytuacja i trudno im było wyglądać seksownie. Jeżeli modelka ma ponętną twarz, jej ciało także powinno być pociągające. Przepraszam za bycie zbyt obrazowym, ale w ciepłe dni, trudno im było sprawić, by ich sutki sterczały, jeśli nie czuły się podniecone.
Tak więc próbowaliśmy typowych sztuczek, takich jak wiadro z kostkami lodu, puszka z zimnym napojem itp., ale akurat w przypadku tej dziewczyny to nie działało. W końcu artysta od makijażu musiał je po prostu wycisnąć. Wszyscy się śmiali...
Nie, byłem bardzo otwarty w tej kwestii. Dziewczyny podpisywały umowę, która na to pozwalała, więc nie było z tym problemu. Ale jednocześnie celowo używałem małego, cichego kompaktu marki Leica, aby nikomu nie przeszkadzać.
Pokazałem zdjęcia przyjacielowi, który także jest fotografem, a on powiedział: "Człowieku, to jest świetny materiał. Byłoby wielką stratą, gdybyś go nie opublikował". Wybrałem zatem 150 najmocniejszych fotografii. Brał w tym udział również wydawca Playboy’a, więc wszyscy o tym wiedzieli.
W torbie fotografa |
| Do wykonywania zakulisowych zdjęć podczas sesji Playboy’a, Patrick van Dam używał cyfrowego kompaktu Leica D-Lux 4. "Chciałem być dyskretny i pozostawać niezauważonym" - wyjaśnia. "Duża lustrzanka cyfrowa bardzo zwracałaby na siebie uwagę, więc wysokiej jakości, mały aparat kompaktowy był w tym wypadku najlepszy". |
Większość dziewcząt nie miała nic przeciwko pojawieniu się w książce, ale życie kilku z nich znacznie się zmieniło od czasu sesji dla Playboy’a - zostały mężatkami, miały dzieci lub nawet pracowały jako nauczycielki - w związku z czym nie zgodziły się na publikację ich zdjęć w albumie. Na szczęście większość modelek była z tych ujęć bardzo zadowolona, choć wyglądały bardziej "normalnie", czasami do tego stopnia, że na zdjęciach można było zobaczyć blizny po włożeniu silikonowych implantów.
W moim imieniu skontaktował się z nim Playboy International. Ku mojemu zdumieniu, od razu się zgodził. Było to prawdziwą wisienką na torcie.
Playboy’owi daleko do pornografii. Nie zapominajmy też o tym, że dla większości dziewczyn, które znalazły się w magazynie, było to spełnienie marzeń. A wracając do moich zdjęć, nie było też moim zamiarem ukrywanie twarzy kobiet lub pokazywanie ich ciał, jak kawałka mięsa.
Po ośmiu latach pracy w Playboy’u miałem dosyć. Nauczyłem się dużo, ale zgubiłem gdzieś swoją kreatywność. Na szczęście, album ten stał się dla mnie prawdziwą trampoliną do kariery. Wśród firm, dla których pracuję jest Starneth, Xcor Space Expeditions. Dokumentuję przebieg treningów, szkolenia i tym podobne rzeczy. Uważam, że to znacznie ciekawsze, niż praca w Playboy'u. To, co robię teraz, stanowi połączenie mojego zainteresowania fotografowaniem ludzi, krajobrazów i architektury!
